Na pracę składają się obiekty odnoszące się do polityki wizualnej i retorycznej fundacji Ordo Iuris, trawestujące oficjalne, reprezentacyjne portrety jej członków i identyfikację graficzną, wzmacniającą przekaz ideologiczny, zawarty w komunikatach tekstowych. Sama artystka określa tę instalację jako „portret grupowy 25 członków Instytutu na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris jako języków złotego lwa, ze szczególnym uwzględnieniem Prezesa Zarządu oraz Dyrektorki Centrum Wolności Religijnej”. Praca poddaje pod namysł sposoby wytwarzania prawa i podmioty, które za to działanie odpowiadają. Proponując i propagując określone rozwiązania prawne, ustalają one, co jest społecznie dozwolone, a co już nie mieści się w granicach akceptowalnych dla „zdroworozsądkowej” większości lub też innej grupy, uważanej za istotną z jakichś powodów. Artystka pyta: kto i w jaki sposób współcześnie wytwarza i podtrzymuje prawo? I komu to prawo ma służyć? Symulując przestrzeń sądową i wytwarzając zarządzające nią podmioty, Liliana Piskorska stawia też pytania o wpływającą na realne życia władzę dyskursu prawnego, rutynowo podtrzymywanego i uznawanego na mocy obyczaju i tradycji. Dyskursu, który może nie tylko chronić, ale i może wykluczać, krzywdzić, a który operując wartościami – obstaje przy swojej neutralności.
Praca powstała we współpracy z Miejską Galerią Arsenał w Poznaniu.
