“Public displays of affection” (publiczne okazywanie uczuć), w skrócie PDA, to termin oznaczający akt fizycznej intymności realizowany na oczach innych ludzi.
Jedną z form wyrażania demokracji jest zgromadzenie publiczne, które pozwala ludziom w szczególny sposób komunikować się ze sobą i wspólnie wyrażać swoje poglądy. Wolność zgromadzeń jest zagwarantowane prawem konstytucyjnym i daje możliwość formułowania wypowiedzi w przestrzeni publicznej. Napięcie pomiędzy tymi dwoma pojęciami: zgromadzenie publiczne a przestrzeń publiczna porusza Liliana Piskorska w swoim projekcie PDA. Artystka koncentruję się na fizyczności granic odnoszących się do tymczasowej legalność zgromadzenia, które wyznaczają linię demarkacyjną pomiędzy uczestnikami, a oddziałami policji, służącymi do ochrony zgromadzeń masowych. Te zsynchronizowane policyjne formacje są w ciągłym intymnym kontakcie ciała z ciałem, ich integralność zależy od trwałości skonstruowanych pomiędzy nimi połączeń, które muszą wyrażać się w ciągłym ruchu, zwrocie, działaniu. Ta bliskość i intymność ma jednak strukturę wynikającą ściśle z funkcji jakie ma formacja policyjna. Ta funkcja przeważa nad ciałem, człowiekiem, jednostką.
Przestrzeń publiczna powinna sprzyjać nawiązywaniu więzi społecznych. Moment kontaktu przeciwnych stron uświadamia, że często jednak temu założeniu towarzyszy zmienność indywidualnych i masowych potrzeb konstruujących się w jej wnętrzu. Grupowa performatywność odtwarzana w zrytualizowane sposoby, internalizowana jest przez wielu jako jedyny sposób publicznej wypowiedzi. Przestrzeń, w której bezsilność i gniew wymieszane razem, łagodnie przekształcają jednostkową tożsamość w tożsamość grupową.
Granica pomiędzy dwiema stronami, wytworzona tylko na sekundę, przesuwa się, by zaraz zniknąć i zostać odtworzona w innym miejscu. W tej jednej strukturze, koncentruje się idea granicy rozumianej jako miejsce jednocześnie spotkania i oddzielenia.
Porządek prawny, umowa społeczna, wydają się tylko mijającym stanem, ich nietrwałość jest obnażona i miękko nuci melodię nadchodzącej zmiany.
Wyprodukowano przy współpracy Forecast Festival, Instytut Adama Mickiewicza i Polish Institute/Berlin.
Wideo: Daniel Danilovic (kamera), Bartosz Pawlikowski (postprodukcja kolorystyczna), Paweł Rychert (postprodukcja audio), Liliana Piskorska (scenariusz, montaż)
